depresja.

Właściwie to nie wiem od czego zacząć. Nawet nie wiem czy jest jakieś wyjście z mojej sytuacji. Mam 18 lat. A problem dotyczy mojego starszego brata który ma 23 lata. Jest osobą dorosłą jednak pozbawioną całkowicie ambicji, nie pracuje nie uczy się, siedzi przed komputerem, je,śpi wszystko.
Najgorsze jest to że od zawsze był z nim problem. Problem dotyczy wynoszenia z domu różnych przedmiotów, sprzedawał je żeby mieć pare groszy.Oprócz tego wział kredyt (takie co reklamują bez poręczyciela). Wkoło robi kue długów, bierze narkotyki.
Ja zaś nie mam życia przez niego. Nie mam również żadnego wsparcia od rodziców. Ojciec jest za granicą wgl się tym nie przejmuje co tu się dzieje. Matka zaś nie przejmuje się mną i ciągle go broni, że się zmieni itp...
Oczywiście ja w to nie wierze... źle się czuje we wlasnym domu, a dom powinien być bezpiecznym miejscem ale mi się z tym nie kojarzy. Trudno jest opisać całą tą sytuacje i to jest tylko w skrócie. Czasami myślałam o tym aby skończyć ze sobą bo duszę sie w tym domu nie mam ochoty do niego wracać i czuje że wpadam w jakoś depresje. Z drugiej strony chciałabym uciec z tego domu. Tylko jak? skoro mam tylko 18 lat a w tym roku pisze mature...

Nie masz zupełnie wsparcia od przyjaciół, od rodziny, od kogoś, do kogo mogłabyś się realnie zwrócić o pomoc? Kiepska sytuacja, i to nawet bardzo.

Jak w takiej sytuacji moga pomóc mi przyjaciele? Mogę im sie tylko wyżalić tak samo mojemu chłopakowi. Przecież to co dzieje sie moga mieć wpływ tylko moi rodzice. Tylko że jak to rodzice... całe życie wybaczają i nie umieją postawic na swoim aby coś zmienić i zmusić go do zmiany siebie.

Psycholog - najlepiej pomoze.