Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Michaelka111
Dołączył: 24 Paź 2009 Posty: 1 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5	Wysłany: Sob 17:18, 24 Paź 2009    Temat postu: Nie rozumiem...   Witam. Mam na imię Agnieszka. Pomimo mojego młodego wieku (16 lat) przeszłam już bardzo dużo. Tak na prawdę, nie wiem czy ktoś zainteresuje się moim tematem, czy zechce mi pomóc... Ja po prostu nie mam się komu wyżalic, więc doszłam do wniosku, że forum to coś jak... wirtualny przyjaciel, który zawsze wysłucha. Beznadziejne podejście do sprawy, a jakże wygodne. Jakże nieracjonalne... Zacznę od tego, że moje dzieciństwo (począwszy od narodzin) to po prostu pasmo nieszczęśc. Oczywiście, uśmichałam się. Ale zawsze jakoś w środku wiedziałam, ze jestem dyskryminowana. Oczywiście nie przez rodziców, lecz resztę rodziny i rówieśników. Kiedy dowiedziałam się, że jestem adoptowana, miałam sześc lat. Nie zapomnę widoku, kiedy szłam z mamą za rękę do pracy, a ona zaczęła mówic. W sumie zareagowałam jak normalne dziecko. Ale więcej o tym nie rozmawiałyśmy (przynajmniej przez kilka lat). Znałam tylko moją biologiczną matkę (która z resztą prosiła, bym mówiła do niej po imieniu), chciała mnie odebrac na początku (to skomplikowane. Tak jakby się mną wymieniała, były sprawy w sądzie, itd...). Ojca biologicznego nie znałam. Za to moi zastępczy rodzice byli bardzo kochający i wyrozumiali i mogę powiedziec bez ogródek, że uzyskałam przy nich prawdziwą rodzicielską miłośc. O ile wiem, jak wygląda to uczucie... Potem miałam wiele zawirowań, o których nawet nie warto wspominac. Zajęłoby mi opowiadanie o nich kilka godzin. Albo nawet więcej. Przechodząc do lat bliższych teraźniejszości - przeszłam kilka metamorfoz, a wraz z nimi dwie okropne depresje. Depresje na punkcie własnej beznadziejności, na punkcie braku wyjścia z sytuacji. Najgorsze było to, iż nikt nie był w stanie mi pomóc, a ja tego nie rozumiałam. Nie pojmowałam tak na prawdę dlaczego. Dzisiaj zaczynam to pojmowac. Mianowicie: Zdałam sobie sprawę, że nigdy nie nauczyłam się uczuc. Byłam wystawiana jako nastolatka i dziecko na takie próby, które uniemożliwiały mi normalne funkcjonowanie we własnym ciele. Ponad to, nie rozumiem siebie. Nie potrafię tego wytłumaczyc. Jedyne do czego doszłam pod tym względem, to brak samoakceptacji. Mam samoocenę poniżej normy, poniżam się tak na prawdę na każdym kroku. Często podświadomie. Kocham Boga. Bardzo. Często z nim rozmawiam, bo tego potrzebuję. Mimo to doszłam do wniosku, że lepiej po prostu nie prosic Go juz o pomoc, bo kiedyś mi wypomni, że wzywałam na daremno Jego imię. Że wykorzystałam swój limit... A jednak grzeszę. Pierwszym moim grzechem, z którym sie nie rozstanę (na pewno), jest niechęc do normalnego życia: Gdyby dano mi wybór: - wspaniała szkoła - cudowny mąż - dziecko - wysoka emerytura - szczęśliwa śmierc lub: - brak tego wszytkiego wybrałabym to drugie. Dziwne? Dla mnie również. Byłabym cholernie nieszczęśliwa mając wszytko, za to zadowolona nie posiadając tego. Bo... Dla mnie liczy się tylko magia. Magia w zmysłach, magia w pasji... Magia w muzyce. Ale ostatnio dłużej pomyślałam nad własnym zachowaniem. Niestety do nieczego nie doszłam. Kończąc gimnazjum myslałam, że zacznę nowy etap w swoim życiu. Że wszytko potoczy się od nowa. Zwłaszcza, iż opuszczałam dom wędrując do samej Warszawy. To około 70 km od mojego miejsca zamieszkania. Mam tam internat. No i wracam tylko na soboty. Dochodząc do nowej klasy, pierwszy raz w moim istnieniu przyznałam, ze ktoś mi się spodobał. Było to takie... uczucie, jakby ktoś wyciągnął do mnie dłoń. Mówił mi takie rzeczy, które sugerowały mi, że chce się dowiedziec czegoś więcej. Mimo to, miałam do niego ogromny dystans. Lecz postanowiłam mu zaufac. Zwierzyłam się mu z moich doświadczeń (tak jak prosił). Po tygodniu moja koleżanka zapytała go o mnie. On odpowiedział jej: Nie mógłbym byc z Agnieszką, ponieważ nie poradziłbym sobie z jej problemami... Wszystko sie kompletnie wali. Powiedziałam sobie, że nie będę już więcej o sobie komuś opowiadac. Uświadomiłam sobie, że to dlatego ludzie się odwracali. Bo się bali. Bali się tego, co przeżyłam. Bali się mojej rozbudowanej psychiki i poważnej natury. Tylko, że ja nie umiem się zmienic. Fakt - jestem bardziej cicha niż zwariowana, ale co w tym złego... Brak przyjaciół, niemożnośc poradzenia sobie ze sobą, to przeklęte człowieczeństwo, problemy w domu, w szkole, samotnośc, a przede wszystkim brak poczucia istnienia - to wszystko sprawia, że umieram, bo pozbawiam sie marzeń. Marzeń na lepszy dzień. Nie potrafię inaczej tego wyjaśnic. Ominęłam strasznie dużo potrzebnych faktów, ale tak jak powiedziałam, za wiele omawiania... Dziękuję za uwagę... Post został pochwalony 0 razy Ostatnio zmieniony przez Michaelka111 dnia Sob 17:19, 24 Paź 2009, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry