Problem rodzinny

Mam pewien problem. Znalazłem się w sytuacji, w której nie mam pojęcia co powinienem zrobić. Po rozwodzie rodziców wprowadziłem się do domu w którym mieszka on, jego matka i ciotka. Ojciec z matką żyją w wiecznym konflikcie. Zapytacie pewniedlaczego się tam wprowadziłem. Z dobroci serca.
Moja babcia ma 85 lat. Jest chora na alchajmera. Nie miał się kto nią zająć, więc ja zdecydowałem się objąć ją opieką. Wymaga to ode mnie sporo poświęceń. Jeżeli ja tego nie będę robił - to zostanie sama sobie.
Ojciec jest na tzw "emeryturze". Moja rodzina nie cierpi na brak pieniędzy, ale za to cierpi na brak jakichkolwiek cech normalnej rodziny. Wieczne kłótnie ojca ze swoją matką, wyzwiska których nie mogę już znieść.
Ojciec przebywa w domu 5 dni w tygodniu w ciągu których leży na łóżku i zawraca mi głowę swoimi duperelami. Po 5 dniach jedzie do swojej nowej kobiety. Wraca i znowu ma wszystko gdzieś. Najgorsze jest to, że myśli że
pieniądze które mi daje co miesiąc załatwią wszystkie jego kłopoty. Syn się zajmie jego matką, syn zrobi to, zrobi tamto. Jestem studentem ciężkiego kierunku i nie pracuję. Na początku mi się to podobało, ale teraz patrzę na swoją przyszłość
i widzę wielkie bagno. Nie mówię tutaj o kwestiach finansowych bo o pracę się nie martwię. Owe bagno dotyczy mojego przyszłego życia. Rodzice nigdy nie zostawiali mnie samego sobie, czułem że o mnie myślą i interesuje ich mój los.
Matka myśli życiowo, ale ojciec uknuł sobie plan, wg którego będę z nim tam żył chyba do końca życia. Boi się zostać sam, i ma głęboko w poważaniu to co będzie ze mną. Czy będę szczęśliwy. On jest najważniejszy. Mam prawie 23 lata
i siedzę w domu z chorą babcią, ciotką i ojcem. Rodzice mają wspólnie możliwości żebym mógł zamieszkać sam, ale ojciec na to nie pozwoli. Wtedy musiałby sam zająć się przecież swoją matką a tak to ma od tego synka. Dużo poświęciłem rodzinie, ale
jestem na skraju załamania. Myślę już nawet o wizycie u psychologa. Charakter mojego ojca sprawia, że staje się dziwnym człowiekiem. Widzę jak moi znajomi wyprowadzają się do swoich nowych mieszkań, bo rodzice wiedzą że człowiek w tym wieku
potrzebuje samodzielności, a tymczasem jestem coraz bardziej uzależniany. Z ojcem po dobroci się nie dogadam. Nigdy nie miałem z nim normalnego kontaktu ojciec-syn. Nigdy nie rozmawiałem szczerze. Ta rodzina tak mnie właśnia nastawiła.
Szansa na samodzielną możliwość wyprowadzki może się pojawić dopiero za rok. Teraz nie dam rady pogodzić studiów, zajmowania się babcią, i pracy. Za rok będę miał już na studiach więcej luzu i myślę nad podjęciem pracy i wynajęciu sobie mieszkania,
ale co do tego czasu? Nawet jeśli się wyprowadzę to co z babcią? Już dawno powinna znaleźć się w jej stanie w domu opieki otoczona pomocą pielęgniarek, ale do tego nie dojdzie. Ojcu to nie przeszkadza bo ma swoje super życie więc po co cokolwiek zmieniać?
Ja już świruję. Robię się agresywny wewnętrznie. Zaczynam nienawidzić najbliższych. Najbliższych? Co ja piszę... Tragiczne jest to że w życiu staram się być zupełnym przeciwieństem swojego ojca, a czuję że staję się przez to wszystko taki jak on...
Przestaje mieć ochotę nawet na spotkania z przyjaciółmi bo nie mogę znieść że ich rodzice robią wszystko, zaciągają nawet kredyty tylko po to żeby zapewnić im samodzielność i start swojego włąsnego życia, a mój ojciec mimo że bez kredytu by się obeszło stara się mnie usidlić na zawsze u swoich stóp.