Nie mam kolegów

Jestem osobą bezkonfliktową, nie jestem samolubem, jestem chętny do tego żeby pomagać ludziom. Nigdy nikomu nie zalazłem za skórę... Myślałem że mam kolegów, ale jednak nie mam. Od jakichś dwóch lat czuję się tak jakby inini o mnie zapomnieli... kiedyś było zupełnie inaczej. Wspólne imprezy itp. a teraz? siedzenie w domu bo nikt nie zajrzy do mie nawet po to żeby choć trochę pogadać. Nie wiem co się stało. To przecież chłopaki z jednej wsi. Od urodzenia się znamy. Ale jak widać to są koledzy tylko jak coś im trzeba. Olali mnie, nie wiem czemu, nic takiego nie zrobiłem. Pewnie jakbym miał kasę i samochód i prawo jazdy to by się wtedy stali moimi kolegami. Ja wiem że to może troche śmieszne ale jest mi poprostu ciężko. jak jest jakaś dyskoteka to jadą a po mnie nikt nie zajedzie( to jeden z wielu przykładów). I tak siedze w domu, sam. Nie bede nikomu tego wypominał przecież bo już nie wiem czy to moja wina czy nie wiem co:(

jeśli znacie jakieś logiczne uzasadnienie tego i potraficie mi pomóc to pomóżcie

Coś czuję że cała młodość mi ucieka

Widze że tu nie ma jednak pomocnych ludzi

Poczułam się teraz urażona! Wink

Jeśli liczyłeś na odpowiedzi (rady) od wielu osób.. to niestety- większość "chce brać, nie dawać" Wink

Ja chciałbym więcej dawać niż brać, tak samo powinni inni robic:)

"Powinni"

ale tak nie jest i pewnie nie będzie.

Przecież nie można tylko brać...

Tak jest łatwiej.
A kto w dzisiejszych czasach nie chce tak żyć? Wink

Bez problemów, zmartwień, ze skupieniem się na własnych sprawach.

to się nazywa egoizm wtedy

I egocentryzm;)

wiesz co, myślę że mam podobny problem.
szukałam takiego forum żeby się wyżalić. zmęczona już tym jestem.
mam jakieś tam koleżanki, które kiedyś uważałam za przyjaciółki. dzielimy zainteresowania, itd. z tym że:
po primo, od jakiegoś czasu zaczęły mnie strasznie denerwować swoim zachowaniem. jakieś bezsensowne żarty, itp. poza tym, one jakoś nie mogą przetrawić mojego chłopaka. jadą go przy każdej okazji, co mnie strasznie wkurza.
po secundo, świeża sytuacja: ja, jedna z moich bliższych koleżanek, umownie Ola, i jedna z moich dalszych koleżanek, umownie Laura, uczęszczamy na świetne zajęcia wokalne. do pewnego momentu wszystko odnośnie zajęć robiłyśmy razem. ale jakiś czas temu obie koleżanki zdecydowały się na studia muzyczne(wszystkie jesteśmy w liceum). i od tego czasu, jak nigdy nie miały z sobą bliższego kontaktu(ja przyjaźniłam się z obiema, bo zawsze byłam "przyjaciółką całego świata"), tak praktycznie z dnia na dzień stały się niemal najlepszymi przyjaciółkami, i teraz większość rzeczy kombinują we dwie. np. niedawno Ola została zaproszona na noc do Laury, a ja się o tym dowiedziałam od Oli mamy, gdy spytała, czy ja też idę. nie, nie idę. a gdzie?
następnego dnia miałam urodziny, żadna nie złożyła mi życzeń. niby mała rzecz, a zabolało.
może jestem zazdrosna, może mam depresję albo jakiegoś weltschmerza, nie wiem. wiem, że chyba nigdy nie miałam prawdziwej przyjaciółki.
jak się jest przyjacielem całego świata, to tak naprawdę nie ma się przyjaciół.
aktualnie moim jedynym przyjacielem jest mój chłopak. dobrze, że chociaż jego mam.

człowiek to jest gnida i kanalia, więc nie warto się do żadnego przywiązywać. ale z drugiej strony, człowiek to cholernie sentymentalne stworzenie, które nie potrafi się do nikogo nie przywiązać.

Witaj

Czy nie miałeś takiego okresu, że chciałeś się ukryć przed światem? Pobyć sam ze sobą?